اشعار

مهربان! از دامن لطفت گریزانم هنوز            بیـشتر از هر کسی آلوده دامـانم هنوز

اعتمادی نیست بر ذکر و نماز و روزه‌ام            اعتمادی نیست یا رب چون به ایمانم هنوز

بی‌سر و پا بودم و عزّت به من دادی ولی            خوب پابندت نگشته پای لنگـانم هنوز

درد دادی که بیـایم با تـو درد دل کـنم            من به فکر مطّب و دارو و درمانم هنوز

برنگشتم پیش تو سرخورده‌ام پیش همه            از غرور نابجای خود پشـیمـانم هنوز

ای که وقت غصه‌ها فوراً به دادم می‌رسی            می‌رسم پابوس سلطانم؟! نمی‌دانم هنوز

سال ها دور همین خانه گـدایی می‌کنم            نـوکـر آوارۀ شــاه خــراسـانـم هــنـوز

بر مشامم می‌رسد هر لحظه بوی کربلا            مست بوی سیبم ای ارباب و عطشانم هنوز

اصغرت را برده بودی تا که سیرابش کنی            در شگفت از تیزی آن تیر براّنم هنوز

کربلا از هر زمینی داغ تر شد یا حسین            من گلایه مند از آن ریگ بیابانم هنوز

تشنه ماند و در کنارش آب، حیف و میل شد            پس چرا نفرین نکردی؟! من که حیرانم هنوز

آن لب خشکیده را ای کاش می‌شد بوسه زد            غصه دار مادری گیسو پریشانم هنوز

خـطـا کـارم اما خدایا ببخـش            من بی‌نـوا را خـدایـا بـبـخـش
تو را جان زهرا خدایا ببخش            ببخـشـم خـدایا خـدایا ببـخـش

اگر که همه توبه‌هایم شکست            اگر رشـته بنـدگی‌ام گـسـست
شدم پیش تو بی‌سر و پا و پست            ببخـشـم خـدایا خـدایا ببـخـش

اگـر روسـیـاهـم اگـر که بـدم            اگر جز درت درب دیگر زدم
گـنـهــکـارم امـا بـبـیـن آمـدم            ببخـشـم خـدایا خـدایا ببـخـش

همه خلوتم پُر شد از جرم اگر            نـمـانـد آبـرویـی بـرایـم دگـر
از این بـنـده غـافـلت درگـذر            ببخـشـم خـدایا خـدایا ببـخـش

من آنم که ترد از تو او را رواست            که پیمان شکن را فراقت سزاست
هرآنچه رسد گرچه از تو به جاست            ببخـشـم خـدایا خـدایا ببـخـش

عـطا کرده‌ای و خـطا کرده‌ام            وفـا کـرده‌ای و جـفـا کـرده‌ام
به جبران لطفت چه‌ها کرده‌ام            ببخـشـم خـدایا خـدایا ببـخـش

اگـر اعــتــبـاری نـدارم دگـر            در این جـمعـیت آبـرویم مبر
سوا یا نکن یا که در هم بخر            ببخـشـم خـدایا خـدایا ببـخـش

تورا جان آن کشتۀ اشک و آه            تو را جان آن بی‌کس قـتـلگاه
تو را جان آن خواهر بی‌پـناه            ببخـشـم خـدایا خـدایا ببـخـش

اگر این بارِ گـنه روز حـسابم باشد            عـافـیت داشتـنم نیز به خـوابم باشد

من‌ اگر هیچ ندارم دل سوزان دارم            همه ثـروتـم این چـشم پُـر آبم باشد

پیـش مـردم همه آبرویم قـلابی‌ست            پرده پوشی تو عمری‌ست نقابم باشد

توبه‌ام هیچ زمان توبه مـردانه نبود            تا که احـیاگر این قلب خـرابم باشد

بخـودم آمـدم اما چه کـنم پـیـر شدم            سربه زیری ثـمر عهـد شـبابم باشد

بگـذارید بـسـوزم نگـذاریـد ولی...            دور افـتادنم از روضه عـذابم باشد

شب قبرم دوملک را به نجف خواهم برد            بس که یا حـیدر کـرار جـوابم باشد

عشق بوده همه نوکـریم پای حسین            چشم من کی به بهشت و به ثوابم باشد؟!

دم افـطـار به من آب فـراتی بدهـید            خـنکای جگـر و قـلب کـبـابم باشد!

کـنارِ جـانـماز آرام دیـدم اضطرابم را            الا یا تَطْـمَئِنُّ الْقَـلب، دریاب انقـلابم را

فقط در تربتِ سجاده می‌روید گُلِ اشکم            فقط این باغبان از خار می‌گیرد گلابم را

منِ مبهوت در آئینه گفت این کیست؟ این من نیست            بگیر از چهره‌ام روی سیاهم را؛ نقابم را

دویدی سمتِ من با چشمۀ آغوش، تا دیدی            کویرِ خودفراموشی نمی‌بیـند سرابم را

تهِ انـبارهای کاه، پیـدا کـرده‌ای سوزن            ندیدی کوهِ عصیان مرا؛ دیدی ثوابم را

نشـسـتم ساخـتم ویـرانه از دنـیای آبادم            نشستی ساختی هر بار، دنیای خرابم را

زمین‌گیر است مانند قـنوتم؛ مرغِ آمینم            ببـر بالاتـر از قـدّم دعـای مسـتجابم را

به حکمِ «رشته‌ای بر گردنم افکنده…» می‌خواهم            ببندی گوشه‌ای از خانۀ حیدر طنابم را

اگر روزی میان جنّت و بامِ نجف ماندم            کـبوتر کن قـناری‌های حـقّ انتـخابم را

به دستم نامۀ «لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَة الله» است            بده دست « قَسیمُ النّارِِ وَ الْجَنَّه» حسابم را

نه اشک تا که بریزم نه آه تا که برآرم            به حیرتم که در خانـۀ خـدا چـه بیارم؟

سیاه‌روی و سیه‌نامه و سیه شده روزم            به غیر اشک خجالت به درگه تو چه دارم؟

تـمـام روز قـیـامت گـرم نگــاه بـداری            هنــوز هـم نتــوانم گنـاه خـود بشمـارم

همه مصیبتم این است در لحد که بگویی            به گوشـۀ کفنـم جرم خویش را بنگارم

به محضر تو گنه کرده باز رزق تو خوردم            قسم به ذات تو با تو چنین نبـود قرارم

اگر که زیر سرم دست رحمت تو نباشد            چگونه صورت خود را به خاک قبر گذارم؟

گمان نبود که عمری حضور چون تو خدایی            به معصیت گذرد صبح و شام و لیل و نهارم

چگونـه تاب بیارند عضوعضو وجودم            اگر که قـبر دهد با چنین گنـاه فـشارم؟

به اولـیـات قـسـم از ارادتـم نـشـود کـم            هزار بار بسوزی اگر ز خـشم به نارم

ببخـش «میثم» آلـوده را به میثم مـولا            مسلّم است که من طاقـت عـذاب ندارم

راه دور و؛ بار سنگین و گناهم بی‌شمار            من که می‌دانم بدم دیگر تو بر رویم نیار

تا نیـفـتم تا نـسوزم در شـرار خـشم تو            ابر رحمت بر سر این بندۀ عاصی ببار

بـاورم هرگـز نـمی‌آیـد به ذات اقـدست            مهربانی چون تو عبدش را بسوزاند به نار

کی به رویش در ببندی کی رهایش می‌کنی            بنده‌ای را که ندارد جز درت راه فرار؟

هم ز لطفت هم ز عفوت هم ز جرمم هم ز خویش            شرمسارم شرمسارم شرمسارم شرمسار

باورم هرگـز نمی‌آید که مأیوسـش کنی            بنده‌ای را که بود بر رحـمتت امـیدوار

از تو در عمرم نکردم لحظه‌ای قطع امید            گرچه دارم جرم در پروندۀ خود بی‌شمار

گرچه می‌دانم مرا می‌بخشی از لطف و کرم            می‌سزد تا باز، گریم از خجالت‌ زارزار

پرده‌پوشی کردی از جرمم به دست رحمتت            گرچه می‌کردم گناه خویشتن را آشکار

چشم میثم هم‌چنان باشد به عفو رحمتت            گر بری سوی بهشتش یا بسوزانی به نار

با آنکه حدّ جرمم بالاتر از عذاب است           جرم مرا حساب و عفو تو بی‌حساب است
با لطف بی‌کـرانت در پیـشگـاه عفـوت           العفو یک گنه کار بالاترین ثواب است

عـفـو تو کـوه خـجـلت بر شانه‌ام نهـاده           بر روی دوشم این کوه سنگین‌ترین عذاب است
دستم به بند عصیان پایم به دام شیطان           قلبم هماره بیمار چشمم همیشه خواب است
چون لالۀ خزانی رفت از کـفم جـوانی           شرمنده پیری من از دوره شباب است
با این گـنـاه بـسیـار گـویی گـنه نکـردم           برهر گناهم از تو صد پردۀ حجاب است
مـگـذار تـا بـریـزد بـر خـاک آبــرویـم           بی آب رحمت تو این آبرو سراب است
اشک خجالت از من لطف و عنایت از تو           جرم من است ظلمت عفو تو آفتاب است
هر ناله شعـلۀ دل هر شعـله شاخـۀ گل           هر قطره اشک خجلت دریایی از گلاب است
باران اشک میثم از ابر رحمت توست           این ابر آسمانش از چشم بوتراب است

غروب شد؛ " لَکَ صُمنا " در این سرا پیچید           مـیـان خــانـۀ دل عـطـر ربّـنـا پـیـچـیـد
و در بهـار مـناجـات عاشـقان هر شب           "نَصَبتُ وَجهیِ" صائم به هر کجا پیچید

شـنـیده‌ام که مـیـایی به دستـگـیـری من           صدای پـای تو در این بـرو بـیا پـیچـید
مــرا عـــلـی بـه درِ خــانــۀ تــو آورده           خـوشم که شاه نجـف نـسـخۀ مرا پیچید
دگـر جـواب بـده "بالحـسـین "های مـرا           ببـین که در نـفـسم بوی کـربـلا پیـچـید
دوباره روضۀ مادر دوباره روضۀ در           صدای گریۀ طـفـلی به کـوچه‌ها پیچـید
تو را بر آن ورمِ کـتف خسته عفوم کن           به جان مادر پهـلـو شکـسـته عـفوم کن

رب خطاپـوش تویی عبد خطاکار، منم           مستحـق عـفـو تویـی مستحـق نـار، منم

لطف و کرم بین که دمد بوی گل از پیرهنم           گرچه تو خود باخبری خارتر از خار، منم

گرچه سیه گشته رویم عفو تو داد آبرویم           آن‌که گناهش شده با عفو تو تکرار، منم

آن‌که مرا دست‌تهی دید و پذیرفت تویی           آن‌که ز لطف و کرمت آمده سرشار منم

آن‌که رها سازدم از دام خطا کیست؟ تویی           آن‌که به زنجیر خطا گشته گرفتار، منم

آن‌که کند جرم مرا از کرمش عفو، تویی           آن‌که فقط خوانده تو را داور غفار، منم

گر به جحـیمم فکنی یا به بهـشتم بـبری           بنـدۀ عشـق عـلی و عتـرت اطهـار منم

میثمم و مهر علی حک شده بر لوح دلم           خـاک، ولـی خاک در حیـدر کـرار منم

دوباره سفرۀ شب زنـده‌دارها وا شد            دوبـاره خـانـۀ دلـدار، خـانـۀ مـا شد

دوبـاره زمـزمۀ دانـه‌های تـسـبـیـحم            دوباره دست دعـای من و مفـاتـیـحم

دوبـاره با شـهـدا افـتـتـاح می‌خـوانم            و پـای دیـن خـدا بـا امــام مـی‌مـانـم

دوباره بال گشایم دو دست خالی را            فــرازهـای ابـوحــمـزه ثــمــالـی را

ببار ابـر خـطاپـوش! ماه رحمت شد            ببخش صاحبِ خانه دوباره زحمت شد

دلا بـیا که خـطا را به آه می‌بخـشـند            بیا که کوه گـناه را به کاه می‌بخشند

صدای دعوت و این سفره‌های نورانی            منی که بی‌سر و پایم کجا و مهمانی

کـنار سـفـره؛ من آداب را نـمی‌دانـم            فـقـط رسـیده‌ام و خـواب را نمی‌دانم

به روزه خوار بگو توبه در حضور اینجاست            هزار توبه شکستی بیا غفور اینجاست

کـنـار یـار نـشـسـتـن چه لـذتی دارد            گـنـاهـکـار هـم انـگـار عـزّتی دارد

به جز کـنار دعـاخوان دلـم نمی‌ماند            دلم گـرفته چرا روضه‌ای نمی‌خواند

خوشا به حال هرآنکس که ناله‌ای دارد            و التـماس به دخت سه ساله‌ای دارد

ماندم چه کنم پیش تو شرمنـدگی‌ام را            دادم به گـنـاهان، شـرف بنـدگـی‌ام را

برهم زده این نفـس همه زنـدگی‌ام را            نادیـده بـگـیـریـد سـرافـکـنـدگـی‌ام را

هرچـنـد بـدم پـیـش کـریـم آمـده‌ام من

با دسـت گـرفـتـار درش را زده‌ام من

جـای تـو شـدم بـنـدۀ دیـنـار ببـخـشـید            دل داده‌ام عمری‌ست به اغیار ببخشید

کـارم شده معـصیت و انـکـار ببخشید            هربار خـطا کـردم و هـربار ببخـشید

این بار گنه از من و این مغفرت از تو

در چنتۀ من نیست به جز معذرت از تو

پُر حرف شـدم هر سخـنم گشت وبالم            یک تکـه زبـان در دهـنم گـشت وبالم

از غـیر غـمت سوخـتـنم گـشت وبـالم            این مـیـل ریـا داشـتـنـم گـشـت وبـالـم

هیچ ازتو خبر نیست به هر راز و نیازم

پیـدا شده هـر گـمـشده‌ام وقـت نـمـازم

با اینکه حـقـیـریم سـر خـوان حسیـنیم            ما ریـزه‌خـور سـفـره احـسان حسینیم

از مـهـد الی اللـحـد پـریشان حـسیـنیم            عمری ست که سینه زن و گریان حسینیم

کاش از جگرم سنگ عـقـیقی بتراشد

تا یار که را خواهد و میلش به که باشد

دلـم شـکـسته مرا بـاز بی‌صدا بخرید            رسـیـده‌ام به ته خـط از ابـتـدا بخرید

چـقـدر این رمـضـان‌ها بـیاید و برود            نـمی‌روم پی کـارم دوبـاره تا بخـرید

تمـام شد، منِ بیچاره ماندم و تو فقط            کسی که بی‌کس و تنهاست را جدا بخرید

مـرا اگـر نخـریـد آبـروی مـن رفـتـه            بخـاطـر خـودتان هم شده مرا بخرید

شریک نفس شدن ورشکستگی دارد            کمک کـنـید کـمی از دُکان ما بخرید

به حکم جابر العظم الکسیر هم که شده            ضرر کـنـید اگر می‌شـود گـدا بخرید

بـه یـاد مــرگ نـیـفـتـاده‌ام دلـم مُـرده            به حمد و سوره برای دلم شفا بخرید

جنازه‌ام به زمین مانده است بردارید            مرا به خـاطـر سلـطان کـربلا بخرید

مرا فـقـط دم باب الـجـواد هم بـبـرید            که آبـروی مرا محـضر رضا بخرید

همان دلی که من ارزان فروختم به همه            جـواد واسـطه شد تا خود شما بخرید

مرا به حـق جـوان رضا ببـخـشـید و            مـرا به خاطـر این یا جـوادها بخرید

آب را خــــرج آبـــرو کـــردم            با همین اشک و ناله خو کردم
بـه کــرمــخـانـۀ تـو رو کـردم            ســـر ســـجـــاده آرزو کــردم

در مـسیـر تو باشم از این پس
سربه زیر تو باشم از این پس
نـه فـقـط ایـنـکـه جـرأتـم دادی            مـهــربـانـانـه فــرصـتــم دادی
بــار دیــگــر لــیــاقــتــم دادی            ای عـزیــزم! خـجـالــتـم دادی
شــاد از آنــم تـــمــام امــیــدم!
رمــضـان را نـمــردم و دیــدم
مـنـم آن بـنــده‌ای کـه حـیـرانـم            بـه ســر سـفــرۀ تـو مـهـمـانـم
تو به رویـم نزن که می‌دانم...            دیـگـر از کـرده‌ام پـشـیـمــانـم
روضـه گـردم خـدا قـبـولم کن
تـوبـه کـردم خـدا قـبــولـم کـن
اول و آخــریـن مـن؛ الــغــوث            مـددی بـهـتـریـن من، الـغـوث
همه شب هـمنـشیـن من الغوث            أرحـم الـراحـمـین من الـغـوث
ای ز هر به تو بهـتر، ادرکنی
مـهـربـان‌تـر ز مـادر ادرکـنی

خـالـقَ الُـلـوحِ وَالـقَــلَـم یـا رب            بـارِئَ الــذَّرِّ وَالـنَّــسَــم یـا رب
کـاشِـفَ الـضُّـرِ وَالاَلَـم یـا رب            عـالِـمَ الـسِّــرِّ وَ الْـهِـمَـم یـارب
یـا کَـثـیـرَالـوَفــایِ مـن الـعـفـو
یـا سَـریـعَ الـرِّضایِ من العـفو

أنا مـحـتـاج؛ أنا الحـقـیر إِرحَم            أنـا سـائـل؛ انـا الـفـقـیـر إِرحَـم
أنـا جـائـع؛ أنـا الأسـیـر إِرحَـم            أنا مسـکـین و مستـجـیر إِرحَـم
أَبـکـی أَبـکـی لِـقِــلِّـةِ صـَبـری
أبـکـی أبـکـی لِـظُـلـمَـةِ قَـبـری

آخـر عـالـیـجـنـاب بـخـشـیـدی            قـبـل هر انـتـخـاب بـخـشـیـدی
بی‌حـسـاب و کـتـاب بخـشـیدی            یـا شَـدیـدَ الـعِـقـاب بـخـشـیـدی
لطف کردی به حلقه بر گوشت
و گـرفـتـی مـرا در آغــوشـت

مـسـت عـطـر خـدایـی‌ام از نو            نـیـمه شـب شد هـوایی‌ام از نو
نـی بـه لـب نـیـنـوایـی‌ام از نو            آه؛ کــرب و بــلایــی‌ام از نـو
به سـر روی نی قـسـم امـشـب
هـوس روضـه کـرده‌ام امـشب

نه فقط قلب مادری می‌سوخت            دل محزون خواهری می‌سوخت
دامن و شال و معجری می‌سوخت            وسط شعله دختری می‌سوخت
کـشمـکش بود بر سر خـلخـال
عمه جان بود و غارت و جنجال

روزه‌داران مؤمنین؛ آماده من ماه خدایم           ماه روزه، ماه قرآن، ماه تسبیح و دعایم

مـاه حق، ماه نـبی، مـاه عـلی مرتضایم           مـاه خـیـل انـبـیاء و اتـقـیـا و اوصـیـایم

تا رسـاند بر هـمه عـالم پیـامم را محمد

خوانده از آغـاز شهر الله نامم را محمد

من گرامی ماه عفو و رحمت پروردگارم           روزه‌داران الـهی را همه بـاغ و بهـارم

باشد از شعبان امیرالمؤمنین چشم انتظارم           در دل شب انس‌ها با حضرت صدیقه دارم

تا سحر گه بی قرار چشم گریان حسینم

هر شب و هر روز محو صوت قرآن حسینم

دامن سجـاده گردد بـزم اُنـس یار با من           چشم مشتاقان بوَد تا صبحدم بیدار با من

نور بخشد شمع جمع محفل دادار با من           انس می‌گـیرند مردان خـدا بسیار با من

از نـسیـم آید سرود نـغـمۀ روح الامـینم

هـمدم اشک و منـاجـات امیـرالمؤمنـینم

لحظه‌ها تسبیح و، خوابِ روزه‌دارانم عبادت           روزهایم روزهای صدق و اخلاص و ارادت

یوسف زهرا حسن در نیمه‌ام یابد ولادت           وز قدوم مادر زهـرا مرا باشد سعـادت

روزه‌داران را دهم از ساغر قرآن حلاوت

ای خوشا آنکس که در من می‌کند قرآن تلاوت

ای خوشا آنکس که قدر لیلةالقدرم بداند           ای خوشا آنکس که اشکِ معرفت در من فشاند

ای خوشا آنکس که شب‌ها تا سحر بیدار ماند           در دل شب افتتاح و جوشن و بوحمزه خواند

من همان ظرف عـنایات خداوند کریمم

روح می‌بخشد دعای یا عـلیُّ یا عـظیمم

وای بر آنکس که در من حق نیامرزد گناهش           یا نگردد شسته از اشک شبی روی سیاهش

آنچنان باشد که حق محروم سازد از نگاهش           در مه رحمت بوَد آغوش شیطان، جایگاهش

توشه‌ای با خود نیارد تا خدا از او پذیرد

می‌سزد از غصه در عید صیام من بمیرد

خوش به حال آنکه در من دامن دلبر بگیرد           در عروج خویشتن از زهد و تقوا پر بگیرد

در دل شب‌های قدرم نیز قرآن سر بگیرد           روی در محراب کوفه، دامن حیدر بگیرد

ای خوش آنکو پرکند از اشک چشم نازنین را

تا بشوید فرق خونـین امـیرالمؤمـنین را

ای خوش آنکو در معاصی، احترام از من بگیرد           با دهان روزه‌اش هر روز، کام از من بگیرد

دامن وصل خدا را در صیام از من بگیرد           در عبادت رفعت و شأن و مقام از من بگیرد

من هـمـانا سـفـرۀ مـهـمـانی ذات خـدایم

با تـمام انـبـیاء از صبح خـلـقـت آشـنایم

میثم از هر لحظۀ من فیض‌ها گردد نصیبت           روزه، دارو، ذکر، درمان، ذات حق گردد طبیبت

هست دامان تو هر شب دامن وصل حبیبت           هر نفس باشد دعـای یا حبیب یا مجیبت

دوستت دارد خدا، گر تو خدا را دوست داری

صرف کن اوقات خود در روزه و شب‌ زنده‌داری

دردم گناه و بر لـبم افـغـان مرا ببخش            با تـوبه آمـدم پـی درمـان مرا ببـخـش

یـاقی نی‌ام به حال غـریـبـان تـرحـمی            باز آمـدم به حـال پـریشان مرا ببخـش

یک عمر گفته‌ام که سریع الرضا تویی            امشب به حق شاه خراسان مرا ببخش

با این بلا که آمده مرگ است بیخ گوش            کم گوش مـالی‌ام بـده؛ الان مرا ببخش

گریه برای کـشتۀ بی‌سر سلاح ماست            محض همین نوای حسین جان مرا ببخش

زینب به ناله گفت الا یا اخی الغـریب            ای مانده زیر پای ستوران مرا ببخش

بـا چـادرم نـشـد که تنت را کـفن کـنـم            ای پاره پاره پیکر عـریان مرا ببخش

نیمۀ شعبان که می‌آید پُر از جان می‌شوم           شوق باعث می‌شود مانندِ باران می‌شوم
مانده‌ام شادی کنم یا ناله از هجران کـنم           بینِ این خوف و رجا بدجور حیران می‌شوم

دردمـنـدم دردمـنـدم دردمـنـدم دردمـنـد           با نگـاهِ مـهـدیِ موعـود درمان می‌شوم

در شـبِ مـیـلادِ مـنـجـیِ تـمـامِ کـائـنات           مـات و مبهـوتِ کلامُ الله قـرآن می‌شوم
کاش می‌شد سامرا باشم به دور از حاشیه           دور از شهرِ تولّد پُر ز هجران می‌شوم
جـشـن می‌گـیـرم به امیّـدِ نـگـاهِ فـاطمه
گاه می‌سـوزم در این اثـنـا ز آهِ فاطـمه
می‌روم ساکن شوم در محضرِ یک دلبری           می‌روم تبریک گویم بر امامِ عـسکری
از افق سر زد جمالِ فاطمی طلعت ز مهر           دلبری دارم پُر از الطاف و ذوقِ مادری
آخـرین حجّـت شده هـمـنامِ خـتـم الانبیا           در وجودش هست آثاری پُر از پیغمبری
ارثِ این آقاست قطعاً ذوالفـقارِ مرتضا           جلوه‌گر خواهد شد این سرور تماماً حیدری
حـامی مستـضعـفـان و عـزّتِ اهلِ وفـا           هر ز پا افـتاده‌ای را می‌کـند او یـاوری
جشن می‌گـیرم به امـیّد ظهـورِ حضرتش
تکیه کردم بر نگاه و بر وفا و غیرتش
زادۀ نرگـس جهـانی را گـلستان می‌کند           غنچۀ لب‌های دنیا را چه خندان می‌کند
با طلوعِ نورِ رویش ظلمت از عالم پرید           خالِ مشگین‌اش دو دنیا را چه چراغان می‌کند
گفـتنِ ذکرش ثواب است و یقـیناً نامِ او           قـلب‌های خـسته را لبـریزِ ایمان می‌کند
آمده فـرزندِ حـیدر آن کسی که با دمش           سفره‌های خالیِ هر شیعه پُر نان می‌کند
آخرش با یکِ طلـوعِ ناگهـانی جمعه‌ای           عالمی را غرق شادی و ثنا خوان می‌کند
با ظهورش زندگی را هدیه می‌بخشد به ما
می‌رود بعد از مدینه خسته جان تا کربلا
دردهـا را بـاز درمـان می‌دهـد بی‌ادّعـا           کارها را خـوب سامـان می‌دهد بی‌ادّعا
می‌رسد تندیسِ اخلاص و رهایی می‌دهد           تک تکِ افراد را جان می دهد بی‌ادّعا
می‌رسد یک روز با حال و هوای حیدری           حسّ و حالی را دو چندان می‌دهد بی‌ادّعا
کـیـنـه‌هـا را مـی‌زدایـد از دلِ اهـلِ ولا           لطفِ بی‌حـدّ و فـراوان می‌دهـد بی‌ادّعا
می‌کند احـیا همه دل مردگان را با نگاه           در حـقیـقت با نگه جان می‌دهد بی‌ادّعا
می‌رسد یک روز با الطافِ خاصِ داوری
می‌کـند دل‌های مـردم سـراسـر مـادری

عـیـدمـان آغـاز شد، آمـد بـهـارِ واقـعی           دل به آرامش رسید از این قرارِ واقعی
ماه رؤیت شد در آغوش امام عسکری           دل شد امشب صاحبِ دلدار و یارِ واقعی

پر شد از عطـر گل نرگـس تمام سامرا           تـا بـه دنــیـا آمـد آن امــیـدوارِ واقـعـی
نا امید از من نشد، بخشید و با لبخند گفت           می‌شـود یـکـروز آخـر افـتـخـارِ واقعی
حیفِ قلبم را که بسپارم به دست این و آن           شـد أبـاصـالـح بـرای من نـگـارِ واقعی
نیمۀشعبان رسید و وای بر من! برنگشت           اسم و رسمم باز هم شد شرمسارِ واقعی
جشن میـلادش کنار کعبه می‌شد دیدنی           انـتـظـارم بـود اگر یک انتـظـارِ واقعی
تـوبـه‌هـایم با دعـای عـهـد بـالا می‌رود           می‌دهم جان پایِ این قول و قرارِ واقعی
عــاقـبـت مـی‌آیـد و والـلّـهْ دارد لــذتـی           در کنارش زندگی در روزگارِ واقعی!

می‌نشینم گوشه‌ای و آهِ حسرت می‌کشم           گوشه‌چشمی از تو را عمریست منّت می‌کشم

از ازل «قالوا بلی» گـفتم برای دیدنت           سال‌ها بر دوش خود بارِ امانت می‌کشم

مهزیارت بی‌تو شد آواره! امّا بی‌تو من           این نفس‌هایِ کذایی را چه راحت می‌کشم!

خوشبحالِ عاشقی که گفت با عجز و نیاز           ناز چشمان تو را محض عبادت می‌کشم

عهد بستم با تو امّا نفْس عهدم را شکست           اینچنین در وادیِ عصیان اسارت می‌کشم

تا که آقا سر به زانوی تو روزی جان دهم           روز و شب بر لوح دل نقشِ شهادت می‌کشم

در خـیالاتـم تجـسّم می‌کـنم رویِ تو را           رنجِ بسیاری از این طرزِ زیارت می‌کشم

باز هم یکسالِ دیگر باعثِ زحمت شدم           نیمۀ شعـبان که می‌آید خجالت می‌کشم!

مژده بیداردلان پیک سحر در راه است            شب دلـواپسیِ منتـظـران کـوتاه است

همه‌جا صحبت درمان تب سختی‌هاست            همه‌جا حرف سرِ نسخۀ خوشبختی‌هاست

گوش کن! زمزمۀ خاتمۀ تاریکی‌ست            خیمۀ حضرت خورشید همین نزدیکی‌ست!

گوش کن لایحۀ دولت خوش عهدی را            بـر دمـاونـد بـزن پـرچـم یا مهـدی را

شوق دیدار رسانده ست به لب جان‌ها را            بـوی اسپـنـد قـرق کرده خـیابان‌ها را

خبر این بار دقیق است! می‌آید منجی            وعدۀ عهـد عـتیـق است می‌آید منجی

لوح محفوظ بشارت به ظهورش داده            دل به آن لهـجۀ آرام و صبورش داده

می‌رسد بت‌شکنی! چون بت و نمرودی هست            قول قرآن و زبور است که موعودی هست

گـفـتـه انجـیـل که فـریـادرسی می‌آیـد            صـبـح آدیـنـه مسیـحـا نـفـسـی می‌آیـد

دو قدم مانده فقط! خسته شدن بی‌معناست            پشت این گردنۀ سخت، بهشتی پیداست

عمر دجـال به فردا نرسد، کوتاه ست            باخبر باش! خبرهای خوشی در راه است

ذوالـفـقـار خِـردش مصلح کـژ تابی‌ها            بـرسـد کـاش به گـوش کر وهـابـی‌ها

کـعـبه آمـادۀ اثـبـات مسـلـمانی‌هـاست            نوبت بـستـن پـرونـده سـفـیـانی‌هاست

عالم سراپا نور شد، شمس و قمر مستور شد           تابید انـوار خدا، بر سامرا و بر زمین
اندر سرای عسکری، آمد زنسل حیدری           مولود زیبا منظری، براو هزاران آفرین

میلاد آن جان جهان، باشد بهار عاشفان           گنجینه خلقت شده، تکمیل با دُرّی ثمین
بالا چراغانی شده، هنگام مهمانی شده           آمد به عرش کبریا، قنداقه آن مه جبین
عطر بهشتی حس شود، از دامن نرگس شود           فـرهادها را آمده، شیرین مثال انگـبین
از بهر این عالی نسب، افلاکیان غرق طرب           بهـر خـداونـد جـهـان، آمد ولی آخرین
ماه درخشان آمده، سلطان خوبان آمده           آمد سرور بیکران، اندر قلوب مؤمنین
باشد فرعون زمان، اندر پی آن جانِ جان           غائب شد از هر دیده ای، آن مقتدای اهل دین
موعـود قـرآنی بود، اوج مسلمانی بود           در ظلمت ظلم جهان، شمس الضحی، حبل المتین
میلاد او روز خدا، شادان به جنّت مصطفی           برشیعیان مرتضی، زیباترین، زیباترین
او ماه نـاپـیدا بود، روشنگـر دل‌ها بود           با یوسف زهرا شود، فردای عالم بهترین
پیـوسته بر لبهـای ما، این معـزالاولـیا           بنما ظهور ای مقتدا، آقا، مذل الظالمین